|
|
Bergman-pagina's: vorige | index | volgende |
Jammer dat ik dat alles had laten passeren. Of eigenlijk: niet alleen jammer, maar ook een gemiste kans. Werd het niet eens tijd dat ik een blijvende bijdrage aan de Bob Evers-kunde leverde in de vorm van gedegen empirisch onderzoek? Ik had dan wel door de jaren heen in diverse media enkele volgens kenners 'aardige' stukken over Bob Evers gepubliceerd en ik had die column in de Bob Evers Nieuwsbrief, maar dat alles was toch maar Spielerei vanachter het bureau. Erop uit en thuiskomen met tastbare resultaten - dát en niet minder was de taak van de echte Bob Evers-onderzoeker.
Tot die conclusie gekomen, drong zich onherroepelijk de vraag op wat mijn bijdrage dan wel zou kunnen zijn. Ik had mij natuurlijk kunnen laten opsluiten in een kelder, vervolgens alle daar aanwezige kranen openzetten en zien of ik echt aan de verdrinkingsdood zou ontsnappen. Ik had een ongetwijfeld verhelderende reis naar Pittsburgh kunnen maken om aldaar eerst zo onopvallend mogelijk onderzoek te doen in de spoelbakken van de weecees op de expeditie-afdeling van warenhuis The Galleries en vervolgens een diepte-interview te maken met Walter Kettering. In één moeite door zou ik dan een afspraakje maken met Tootsie Griff, zogenaamd om te zien hoe het er met haar nagels voorstond, maar eigenlijk omdat ik gewoon gek ben op meisjes met wijdopen, helblauwe ogen die je kunnen aankijken als een heldere vijver van onschuld.
Maar uiteindelijk verwierp ik al deze gedachten, simpelweg omdat ik
een beter idee had gevonden. En zoals zo vaak gold ook hier weer dat
eenvoud het kenmerk van het ware is. Ik zou mij ontfermen over het
transport van een varkensleren koffer van Utrecht naar Scheveningen om
die aldaar in pension Zeerust te overhandigen aan een zekere
Buikmans. Een klusje voor een zieke kip, maar het zou voor eens en
altijd antwoord geven op de vraag of die Willy van der Heide nou een
fantast was of niet. Want zegt u zelf: als mijn bevindingen bij zo'n
eenvoudige opdracht al niet zouden kloppen met wat die Van der Heide
beschreef, dan was er toch gerede aanleiding om al zijn andere,
onnoemelijk ingewikkelder beweringen ook in twijfel te gaan trekken.
En dus wachtte ik op een snoeihete dag, zoals die in de pinkstervakantie soms onverwacht uit een strakblauwe hemel komt vallen. En toen die er was, begaf ik mij spoorslags naar het station in Utrecht en installeerde mij in het midden van de centrale hal. Treinreizigers onder u kennen die hal wel: een paar honderd meter in het vierkant, met aan één zijde de loketten en aan de andere kanten winkels en eet- en drinkgelegenheden. Helemaal lekker voelde ik me eerlijk gezegd niet, want stom genoeg had ik die morgen bij het vertrek mijn portemonnee vergeten. Het gevolg was dat mijn maag tegen mijn ruggegraat plakte, want van de drie broodjes rosbief die ik mijzelf had toebedacht in de croissanterie die zich slechts op een tiental meters afstand bevond, had ik natuurlijk moeten afzien.
Misschien was de fysieke misère wel van mijn gezicht af te
lezen, want op een gegeven moment richtte een vrouw, die twee aan
ijsjes likkende kinderen achter zich aan sleepte, het woord tot me en
vroeg of er wat aan scheelde. Rot op mens, dacht ik, maar ik bleef
beleefd.
'Een beetje buikpijn,' zei ik glimlachend. 'Niets bijzonders
hoor.'
Ik wilde zo gauw mogelijk van die vrouw af, want anders zou ik
wellicht de man met de varkensleren koffer missen en om hem was het
toch allemaal begonnen.
Gelukkig had het incident geen kwalijke gevolgen, want kort daarna zag
ik een man die een koffer droeg om zich heen kijken op een manier van
'ik zoek eigenlijk iemand'. Ik realiseerde me opeens met enige schrik
dat ik hoegenaamd niet wist hoe een koffer van varkensleer eruit
ziet. Maar het feit dat het een zongebruinde man met een zwart
snorretje was, deed mij weer wat gemakkelijker ademhalen. Dat moest
hem toch echt zijn. Ik liep naar hem toe en sprak hem aan.
'Ik moet me wel sterk vergissen als u niet Van Busekom heet,' zei ik
op een toon die geen tegenspraak duldde, want ik was nu echt toe aan
die drie broodjes ros en een kop koffie.
'Zeker, zeker,' antwoordde hij, toch enigszins op z'n hoede.
'Maar waar is uw vlot uitziende, slappe, lichtgrijze hoed?' vroeg ik
daarna, want ik wilde absolute zekerheid.
'Allemachtig, die ben ik vergeten,' zei Van Busekom. 'Neem me niet
kwalijk, ik ben niet helemaal in goede doen, mijn vrouw ligt thuis
ziek in Nijmegen, dat zal het wel zijn.'
Ik nam de koffer van hem over.
'Maar weet u dan wel aan wie u die koffer moet overhandigen?' vroeg
Van Busekom nog.
Ik keek hem meewarig aan en vroeg me af of ik hem moest vertellen dat
ik Kabaal om een varkensleren koffer vaker heb gelezen
dan enig ander boek. Maar ik zei alleen maar: 'Natuurlijk, en ik
weet dat meneer Buikmans er om zit te springen, dus ik ga nu gauw op
weg.'
Hij haalde een biljet van vijftig gulden uit z'n bruinleren
portefeuille en overhandigde het me.
'Dan ga ik nu snel naar mijn vrouw,' zei hij, en verdween in de
richting van de uitgang.
Ik begaf mij naar de loketten. Er stond geen rij en ik kocht een
kaartje naar Den Haag. Alles liep gesmeerd.
Maar de ontnuchtering kwam snel. In de lobby van pension Zeerust zat
Buikmans al ongeduldig op me te wachten. Hij zag er goed uit en ik
moest me wel sterk vergissen of hij was zelfs een paar kilootjes
afgevallen.
'Bent u daar eindelijk?' vroeg hij, toen ik de koffer voor
hem neerzette. 'Ik zit met smart op u te wachten.'
'Maar waarom bent u niet op het strand?' vroeg ik, toch een tikje
opgelaten.
'Ja, ik ga daar een beetje aan het strand liggen als er een koffer met
belangrijke inhoud voor me wordt bezorgd,' zei Buikmans. `Wie denkt u
dat ik ben?'
Ik reageerde geschokt. `Maar als u die koffer nu zo van mij aanneemt,
kan ik vanmiddag Scheveningen niet op stelten zetten en dan blijft
Arie Roos Schevenings recordhouder voor het verwekken van een zo groot
mogelijke paniek in zo kort mogelijke tijd... met zo weinig mogelijk
middelen. Hoe moet dat nou? Ik had dat record zó graag willen
verbeteren.'
Buikmans keek me aan of hij het in Hansweert hoorde donderen. Maar
opeens leek hem een licht op te gaan.
'U hebt toen u jong was zeker te veel boeken van Willy van der Heide
gelezen,' zei hij. 'Ik ken ze ook wel. Prachtige boeken. Eén
daarvan speelt zelfs in een pension dat wel een beetje op dit lijkt en
als ik me goed herinner draait de hele geschiedenis om een
koffer. Toevallig, vindt u niet? Hij kwam wel eens hier in
Scheveningen, die Van der Heide. Aardige man. Maar wel een eerste klas
fantast.'
Bergman-pagina's: vorige | index | volgende
De auteur:
Henk Bergman <h.bergman_op_tip_punt_nl>
Reakties zijn van harte welkom.
Terug naar de hoofdpagina van de
"Duizend-en-enige hoofdstukken over Bob Evers"
Paginabaas:
Paul Vinkenoog <paul_op_vinkenoog_punt_nl>