Bergman-pagina's: vorige | index | volgende

Ik weet nog hoe ik lang liep te piekeren over een leuke entree voor het verhaal. Eerst wilde ik beginnen met die bewuste middag in 1967, toen ik in de etalage van een boekhandel in de Kalverstraat opeens de eerste pocketedities van Bob Evers had zien liggen. Er was een aangename schok van herkenning door me heengegaan, want ik was de boeken in de jaren daarvoor wat uit het oog verloren. Nu was al dat prachtigs er opeens weer.

Maar toch beviel die entree me niet. En opeens had ik wel de goede: mijn eerste en enige ontmoeting met Willy van der Heide in 1970. Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Hoeveel Bob Evers-lezers kunnen immers zeggen dat ze De Meester in eigen persoon hebben ontmoet? Hoewel: 'ontmoet' is niet precies het juiste woord. De scène speelde zich af in een café in de Jordaan. Ik stond aan de bar en links van mij zat een man die een blauwe blazer droeg en een kapiteinspet op had. Hij was dronken en lalde zeemansliederen. De barkeeper lichtte mij in over de ware identiteit van de herriemaker. 'Dat is nou Willy van der Heide, van de Bob Evers-serie.' Nadat ik mij enigszins hersteld had van de emoties die deze mededeling opriep, probeerde ik de kapitein te benaderen. Dat bleek, gegeven de drankstand, onmogelijk. Mijn woorden ontgingen hem volledig en toen hij door een ongecoördineerde beweging een glas bier van de tap sloeg, was de maat vol. Hij moest het pand verlaten, ondersteund door twee menselijke krukken. Het was een van de mooiste avonden in mijn leven.

Bergman-pagina's: vorige | index | volgende