Bergman-pagina's: vorige | index | volgende

Ik gebruik deze zin wel eens als ik iemand ontmoet die Bob Evers niet kent of wel kent maar niet waardeert. 'De leegheid van jouw leven schokt me.' De ander kijkt mij dan altijd niet-begrijpend aan - en dat bevalt me.

Want de spoeling is dun. Bob Evers-gekken houden het kringetje graag klein en exclusief. Wil je erbij horen, dan moet je tonen het waard te zijn. Niets is afschrikwekkender dan de gedachte dat Bob Evers ten prooi zou vallen aan een soort voetbal-populariteit. Zo'n zaaltje in Apeldoorn met tweehonderd uitgekookte liefhebbers - dat is net mooi. Laat de buitenwereld maar denken dat we mesjogge zijn om ons als dertigers en veertigers bezig te houden met jongensboeken uit de jaren vijftig. Hoe meer onbegrip, hoe beter!

Dat doet de vraag rijzen of de Bob Evers-liefhebber een bepaald mensentype is. Ik denk van wel. Bob Evers-gekken zijn individualisten, loners misschien wel. Ze hebben - in tegenstelling tot de schepper van hun helden - geen behoefte aan groot gezelschap, willen ook niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Het zijn stille genieters, die ingehouden lachen om de uit den treure herhaalde grappen over Jan's zuinigheid en Arie's eetlust - en die dat tientallen jaren volhouden.

Bob Evers-liefhebbers willen hun passie wel delen met anderen, maar alleen als die ander er blijk van geeft een serieuze gesprekspartner te zijn. Wie zegt Bob Evers te kennen maar niet weet hoe de chauffeur van de truck van The Galleries in het Amerikaanse avontuur met Specs Hildebrant heet, valt buiten de boot. Hem wordt niets kwalijk genomen, maar hij hoort er gewoon niet bij. We wensen hem het allerbeste, maar laat hij zich verder niet in de discussie mengen. We kijken niet op hem neer, maar hij is toch niet een van ons.

Ik weet het: er zijn miljoenen Bob Evers-boeken verkocht. Maar de kring van echte kenners is gelukkig beperkt. Houden zo!

Bergman-pagina's: vorige | index | volgende